روایت یک خبرنگار جوان از روزهای جدال با کرونا

اطلاع رسانی در بحران

سه روز از درمانم گذشته بود که دکتر دزفولی متوجه شد که دیابت دارم من تا آن موقع از این مساله مطلع نبودم به همین خاطر مجبور شدم روزی ۳۰ قرص علاوه بر  شربت و سرم مصرف کنم . بعد از مدتی فکر کردم اگر قرار است اینجا همه چیز تمام شود ترجیح دادم رسالتم را بعنوان خبرنگار حفظ کنم ،  این بود که شروع به بررسی شرایط بیمارستان از طریق صحبت با  پرستاران کردم .
به صراحت می گویم  اگر من پرستار بودم حتی اگر به قیمت از دست دادن شغلم تمام می شد در این شرایط در آن فضا کار نمی کردم .  اما پرستاران که اکثرشان هم جوان بودند ، با کمترین امکانات مشغول کمک کردن برای مداوای  بیماران بودند.
وی که هنوز با یاداوری آن روزها صدایش از پشت تلفن بغض آلود می شود ادامه می دهد وقتی این تلاش آنها را می دیدم از اینکه نگران جان خودم هستم خجالت می کشیدم . من به دلیل بیماری آنجا بودم ،در حالی که آن ها سالم بودند  ولی جانشان را در محیط آلوده به ویروس برای نجات ما به خطر انداخته بودند ؛ الان هم که فکر می کنم اشک در چشمانم جمع می شود خیلی ها که بالای سرمان می آمدند تا  داروهایمان را بدهند و به ما رسیدگی کنند خودشان هم علائم خفیف کرونا را پیدا کرده بودند و با وجود کمبود نیرو و تعداد زیاد بیماران  با جان و دل خدمت می کردند .
راد اضافه می کند: قبلا در مورد بیمارستان شهید بهشتی شنیده بودم که طرف عمودی می رود و افقی باز می گردد،  ولی من به لطف جانفشانی کادر بیمارستان با شرایط بد رفتم ولی با بهبودی بازگشتم .
ادامه می دهد : خیلی ها یک هفته خانه نرفته بودند و اینها را که می دیدم می گفتم چرا باید بترسم،  باید نگران این پرستاران باشم که برای نجات ما دارند از جانشان می گذرند. وقتی با کارکنان بیمارستان صحبت می کردم  هیچ چیزی برای خودشان نمی خواستند چون می دانستند خبرنگارم، با من صحبت می کردند و می گفتند فقط به مردم بگو از خودشان مراقبت کنند تا زنجیره بیماری قطع شود .
این خبرنگار جوان که روزهای سختی را در بیمارستان گذرانده از تلاش شبانه روزی دکتر دزفولی متخصص بیماری های عفونی بیمارستان انزلی گفت : ایشان نعمتی برای مردم انزلی هستند که در این روزها از جان خود مایه گذاشتند.
راد اضافه می کند : بعد از چند روز یک جورهایی ورق برگشت میزان ورودی و پذیرش بیماران کم شد،  ترخیص ها بیشتر شد و این بر اساس پروتکل هایی بود که پزشکان رعایت می کردند .
از نکات جالب دیگری که می دیدم این بود که یک سری داوطلبانه می آیند و خدمت می کنند از ورزشکار و روحانی تا جوانانی که حتی به ذهن آدم خطور نمی کند که حاضر به انجام کارهای خدماتی باشند . دیدن این افراد به من روحیه می داد که خوب شوم و این خدمات را من هم ارائه کنم.
با خودم گفتم باید برگردم  و به سهم خودم خدمت کنم شاید این حسی بود که مرا جلو برد و باعث شد از آن فضای نومیدی مرگ که به  آی سی یو می روم  دیگر باز نمی گردم ، بیرون بیایم .

وی افزود: روز نهم بستری دکتر گفت میتوانی از بیمارستان بروی ولی باید  ۱۰ روز در خانه قرنطینه باشی و استراحت مطلق کنی و اینگونه بود که او با پرستاران و کادر درمانی و خدماتی خداحافظی کرد و به قرنطینه خانگی رفت.

این خبرنگار جوان  اکنون  تجربه های تلخ و شیرینی بسیاری دارد خاطراتی از  آدمهایی که ملاقاتشان کرد  و هم صحبت شد  از بیمار تا سرپرستار مهربان بیمارستان که اکنون دیگر بین ما نیستند .
راد می افزاید : قرار نیست هرکسی به این ویروس مبتلا می شود بمیرد من هم اگر از شیوع بیماری خبر داشتم و پیشگیری می کردم و زودتر متوجه بیماری دیابتم شده بودم شاید در آن شرایط سخت قرار نمی گرفتم .
این بهبود یافته از کرونا،  اکنون نگران است که با آمدن نوروز خریدهای مردم و دید و بازدیدها فزونی گیرد و سیل مسافران به سوی گیلان زیبا جاری شود. او که روزهای سختی را در جدال با این بیماری گذرانده خاطرنشان می کند :واقعیت این است که نیروهای بیمارستانی کم هستند و دارو و تجهیزات کافی برای مقابله با این بیماری وجود ندارد . وقتی می شود با کار ساده ای مثل رعایت بهداشت و در خانه ماندن و اوقات خوشی را با خانواده سپری کردن از چنین تهدید بزرگی پیشگیری کرد چرا باید با بی توجهی جان خود و دیگران بخصوص کادر بیمارستانی خسته را به مخاطره بیاندازیم!